ZOJKA*PL – Hodowla Złotych Kotów Brytyjskich

Budowa: Kot brytyjski jest dużym kotem, a u brytyjczyków długowłosych wrażenie to jeszcze potęguje obfite futro.

Futro brytyjczyka długowłosego tak naprawdę jest półdługie, proste, gęste i z bogatym podszerstkiem, nie przylegające gładko, ale również ani zbyt długie, ani lejące. W dotyku powinno być dość szorstkie (nie takie jak u persów, tylko jak u kotów norweskich leśnych, czy maine coonów), ale bardziej miękkie niż u brytyjczyka krótkowłosego. Pożądana jest kryza, portki i pędzelki. Najdłuższy włos jest na ogonie i tworzy bardzo efektowny pióropusz, będący wielka ozdoba kota.
Głowa jest duża, szeroka i okrągła z charakterystycznymi fałdami.
Linia nosa krótka z zaznaczonym przełomem między czołem a nosem, osadzona na silnej krótkiej szyi.
Czoło o wyrazistym kształcie ze sztywnym włosem nadającym mu wypukłość.
Tułów zwarty i umięśniony, szeroka klatka piersiowa, moce ramiona i grzbiet.

Jak to jest, że u dwóch kotów z krótka sierścią rodzi się kotek długowłosy? Gen długiego włosa jest genem recesywnym. Oznacza to że, niezauważony może być niesiony przez wiele pokoleń i zostać ujawniony, gdy matka i ojciec kotka są jego nosicielami. Gdy nosicielem jest tylko jedno z rodziców nie ma ryzyka, że w miocie może pojawić się kotek długowłosy. Jednak nawet u dwóch nosicieli prawdopodobieństwo wystąpienia kotka długowłosego wynosi 1:4. W przypadku gdy jedno z rodziców jest długowłose kociąt długowłosych będzie połowa. Nie można stwierdzić po wyglądzie kota czy niesie on gen długiego włosa. Choć niewidoczny jest na krótkim futrze, zmienia jego strukturę, nadając mu niepotrzebna u brytyjczyków krótkowłosych miękkość i jedwabistość.

Brytyjski długowłosy ( British longhair, BLH ) jest to piękna, nowa rasą uznaną całkiem nie dawno. Powstała w krajach Zachodniej Europy gdzie rozwija się najszybciej podbijając coraz więcej serc wśród ludzi z całego Świata. Po długim unikaniu tematu kotów brytyjskich rodzących się z długim włosem we wrześniu 1999 roku amerykańskie TICA nadało w końcu tym pięknym kotom status chamionatu. Od 03.08.2008 roku rasa ta może się cieszyć tym przywilejem w Word Cat Federation (WCF) jednej z największych i najstarszych organizacji zrzeszająca kluby felinologiczne na całym świecie. Wszystko to głównie za sprawa Polskiego Związku Felinologicznego (PZF ), który w 2007 roku zorganizował Recognition Show kotów Brytyjskich Długowłosych oraz złożył wniosek o uznanie tej rasy, który został na szczęście dla polskich brytyjczyków długowłosych rozpatrzony pozytywnie podczas walnego zgromadzenia WCF w ESSEN ( Niemcy ) uznając oficjalnie za rasę kota BLH.

Przyczyna pojawienia się wśród kotów brytyjskich genu długowłosego zaczyna się już w latach 20 XX wieku. Gdy po zmniejszeniu się populacji po I wojnie światowej tej rasy hodowcy zaczęli odbudowywać ja łącząc koty perskie niebieskie z kotami brytyjskimi. Miało to na celu poprawienie wyglądu sierści i wzbogacenie podszerstka dzięki któremu odmiana krótkowłosa zawdzięcza właśnie swoje pluszowe futerko. Do tego samego procesu wrócono po II wojnie światowej, aby dodatkowo wzmocnić budowę ciała tych kotów po krzyżowaniu ich z kotami Rosyjskimi Niebieskimi, Burm, Kartuzów, które miały na celu poprawę i wzmocnienie zdrowia i odporności, ale negatywnie wpłynęły na sylwetkę brytyjczyków wysmuklając ją.  Ostatnie dopuszczalne jeszcze krzyżowania kotów brytyjskich z persami dopuszczalne było w latach 80.

Wszytko to sprawiło, że efekt tych łączeń widać jeszcze dziś, gdy to w hodowli kotów brytyjskich krótkowłosych rodzi się nagle 'puchate kocie’. Dawniej hodowcy woleli się jednak nie ujawniać z uwagi na obawę posadzenia ich o krycia miedzy rasowe z innymi kotami niż koty brytyjskie. Dlatego, spotkanie brytyjczyka długowłosego dawniej było niezwykle rzadkie. Dzisiaj dzięki uznaniu tej rasy przez WCF możemy cieszyć się widokiem tych pięknych dużych kotów. Mimo, że rasa ta jest nowa zdobywa ona w Polsce i na świecie coraz więcej zwolenników. Przybywa również hodowli specjalizujących się w hodowaniu tych niezwykłych kotów.